Bubs Holding

Dat een huisdier een eigen insta account of Facebook pagina heeft is eigenlijk al best ingeburgerd. Huisdieren op een voetstuk. Maar huisdieren die een holding hebben zijn pas echt next level. De cocker spaniël Bubbel is er zo eentje. Het dier is de lieveling van de vele mensen om haar heen. Een dame op leeftijd. Ze werd gepresenteerd op de praktijk. Behoedzaam keek ze de ruimte in, bewust van het gevaar dat dierenartsen vertegenwoordigen. Haar baasjes maakten zich zorgen over een terugkerende melkkliertumor in haar lies. Elders was ze er al een paar keer aan  geopereerd, maar het kwam steeds terug. De vraag was of ik er nog eens met een frisse blik naar wilde kijken en kon beoordelen of er niet nog één laatste poging ondernomen kon worden om de plek onder handen te nemen. Continu zat ze te likken aan een zwerende bult. En zo werd ze op tafel getild zodat ik haar kwetsbaarheden kon bekijken. Een soort drakenei had zich tot dicht bij haar geslachtsdelen genesteld…

winstwaarschuwing

Opnieuw opereren… Daar moet je niet te licht over denken. Vaak krijg je maar één goede kans om met chirurgie een slag te slaan. Zijn er na die tijd uitzaaiingen dan loop je meestal achter de feiten aan. Daar komt bij dat je bij (opnieuw) ruim weghalen nog wel eens wat huid te kort komt dat je ergens anders vandaan moet halen. Een uitdaging waar ik even over moest nadenken om uiteindelijk de baas van Bubs holding uit te leggen dat ik het wel wilde doen, maar met een duidelijke winstwaarschuwing. Complicaties liggen op de loer en het is onduidelijk hoeveel probleemloze tijd je erbij krijgt van een palliatieve operatie.

De bobbel van Bubbel

Met het frisse gemoed dat een nieuw kalenderjaar met zich meebrengt stonden Bubbel en zijn baasje voor me. Beiden zichtbaar gespannen waar de man woorden aan gaf, terwijl Bubbel zo ver mogelijk in hem kroop. “Ik snap dat en ik kan het ook niet kleiner voor je maken”, was mijn antwoord. Een bijzonder moment. Het draagt namelijk niet bij om te zeggen dat ik het zelf ook wel spannend vind. Het is de soort ‘gezonde spanning’ van samen op reis gaan. Ik voelde me even geen dierenarts maar een tourguide met zijn checklist: ‘Wie zijn mijn reisgenoten, zijn ze fit voor de reis en wat gaat deze eigenlijk kosten, zijn er onvoorziene omstandigheden te bedenken die deze kunnen beïnvloeden of waardoor we onze bestemming misschien niet halen? Met andere woorden, wat is de route en welke hobbels en bobbels, zitten er in de weg van A naar Beter? In ieder geval de bobbel van Bubbel.

Veertig hechtingen in een huidflap verder ging Bub s middags weer mee naar huis. Als een geslagen hond. De weg naar herstel werd gekenmerkt door de weeïge lucht van wondvocht en kierende naden in een grommende en zich verzettende hond. Niet ideaal voor een delicaat naaiwerkje. Het werd door ons beantwoord met tranquilizers en de best mogelijke wondverzorging die we met elkaar konden bedenken. Groot was de voldoening toen Bubbel een mooi geheelde wond kwam showen op de laatste controle. De complimenten aan de baasjes voor hun toewijding werd niet lang daarna beantwoord met een magnum fles champagne. Het baasje toonde mij trots dat hij deze had afgerekend met de bankpas van Bubs Holding…

Diederick Karthaus

Het was tijdens een potje Poker dat ik plots een gedachte had die ik niet voor mezelf wilde houden. Niet dat ik beschikte over hele bijzondere kaarten. ‘One pair’ is nog niet bepaald om over naar huis te schrijven. Maar bij het wachten op ‘three of a kind’ bekroop me het gevoel dat een speling van het lot niet alleen bepaalt of je winnende kaarten hebt, maar ook welke klussen je te wachten staan als dierenarts. Heb je één specifieke diagnose gesteld, dan kun je er op wachten dat zich nog zo’n geval (one pair) en misschien nóg één aandient (three of a kind).

Je zou kunnen bedenken dat je gedachten al bij voorbaat een bepaalde kant op gaan. Gestuurd door waar je je recent op hebt gericht. Bijvoorbeeld: “denk aan rode auto’s” en je ziet ze ineens overal. In het Engels heet dat ‘biased perception’: Je richt je denken. Maar gaat dat ook op voor gebroken poten? Die zijn er, of zijn er niet. Toch?

Eerst komt Mies. Jong en onbevangen. Een bungelende achterpoot en een slappe staart laten weinig te raden over. De boel is stuk. Dit moeten we fixen! Maar meteen aan de slag kunnen we niet.  Heb je een verlamde staart, kun je dan wel plassen en poepen? In afwachting of Mies dat kan, moet ook de eigenaar nog een horde nemen: Orthopedische operaties zijn vaak duur. Een fractuur eindigt vaak in een factuur. Eéntje met drie nullen… 

Voodoo

Het geluk is met Mies. Ze heeft zichzelf naar een startbrevet geplast en gepoept en er is een akkoord over de betaling. Wij hebben ondertussen onze strategie bepaald in de uitvoering van de operatie. Omdat de breuk zich niet leent voor een plaatje met schroeven, zoeken we ons heil  in het zetten van allerlei pennen. Mies lijkt wel een Voodoo pop als ze na de operatie is voorzien van een buitenboord constructie om haar achterpoot. Een ‘externe fixatie’. Na een moeilijke periode van acht weken huisarrest bereikt Mies de finale. Eenmaal haar poot bevrijd van de metalen constructie is ze weer genezen. Ze is one of a kind!

One pair

Na Mies kwam Missy! What’s in the name? Ze deed niet onder voor Mies met een bungelende voorpoot. Toedracht onbekend, maar met een gebroken onderarm konden we direct ter zake komen. Technisch gezien een ‘mooie breuk’ waar een plaatje met schroeven passen. Missy is weer snel op de been.

Three of a kind

En nu was het waarschijnlijk beter geweest als ik een Amber alert had uitgestuurd. Voor poes ‘Schildpad’. Kortdurend vermist, maar thuisgekomen met complexe breuken van beide achterpoten. Er zijn grenzen. Voor de eigenaar (1600 euro per poot). Voor ons. Het afbreukrisico door complicaties was behoorlijk groot. Voor Schildpad. De impact van een aanrijding was meer dan ze aankon en ze overleed. Het vooruitzicht dat ze na zware operaties gewoon weer de weg zou oversteken was een te grote gok in het pokerspel dat het leven soms is. Het lot heeft haar daarvoor behoed…

Diederick Karthaus

Dat in Olst mensen voor hun dieren door het vuur willen gaan blijkt uit het verhaal van Abbey. Met de klacht dat ze niet lekker in haar vel zat en haar eten moeizaam at werd ze bij ons aangeboden. Onderzoek leerde dat er steentjes in haar urinewegen vast zaten. Niet in de blaas maar vooral ook hogerop: in de nieren en urineleiders. Eén van de nieren was letterlijk opgeblazen omdat er een steentje klem zat in de afvoer. Code rood! In het Medisch Centrum voor Dieren in Amsterdam hebben knappe collega’s een zogenaamde ‘ureter by-pass’ aangelegd. Een slangetje dat in de nier, onder de huid naar de blaas is getunneld. In de 20 jaar dat ik in de praktijk werk heb ik dit nog nooit mee gemaakt. Respect voor de collega’s en de eigenaren die voor Abbey door het vuur zijn gegaan!

Nieuw leven. Ook voor teckeltje Otto. Nog geen dag bij de nieuwe eigenaar aanwezig en al problemen met plassen. Het probleem bleek terug te voeren op bijzondere steentjes in de urinewegen. Zowel bezocht bij de specialist als in avond en nachtdiensten liep de rekening al snel op. Een goudkleurig steentje dat we bij de operatie van deze baby weg haalden bleek helaas uraat en geen goud. Anders was de rekening er misschien nog mee te betalen! Overweeg uw huisdieren te verzekeren tegen medisch onvoorziene kosten. Na onderzoek en gezondheidsverklaring bij de dierenarts kan vaak zonder wachttijd direct verzekerd worden.

Gelukkig is Otto zijn gewicht in goud waard voor z’n baasjes. Otto kwam, zag en overwon. Met een aangepaste voeding hopen we nieuwe steentjes te voorkomen en zijn verdere uitgroei te ondersteunen.

Goodbye Leontien Hoffmann Hessel

Als Leontien op 5 mei 2017 bij ons op sollicitatiegesprek komt, valt dat samen met een bezoek van Trix aan onze praktijk. Trix is een Heidewachtel met buikpijn en op dat moment zes jaar oud, een ideale patiënt bij een sollicitatiegesprek. Ze is een uitdaging voor alle disciplines die in een dierenarts zijn verenigd. De huisarts (bezorgde baasjes) de internist (waar heeft deze hond last van) de echografist (wat zie ik daar?) de laborant (wat betekenen die bloedwaardes) de chirurg (hoe gaan we dit oplossen). Als al deze dokters naar huis zijn gegaan dient de dierenarts ook nog verstand te hebben van de intensive care en de verpleging. En, o ja, van de ondernemer (wat kost dit?).

Al met al wisten we zowel van Trix als van Leontien wat voor een vlees we in de kuip hadden. Trix werd bevrijd van een stuk darm waar een tumor zich had genesteld. Leontien werd aangenomen. Intussen ligt 2020 achter ons en heeft Leontien na drie jaar haar werkplek in Olst verruild voor dierenartsenpraktijk de Graafschap in Vorden. We willen haar bedanken voor haar inzet en wensen haar veel succes toe in de rest van haar carrière. Trix loopt nog wel bij onze praktijk. Ze is opnieuw geopereerd en is onlangs zelfs naar de faculteit diergeneeskunde geweest voor specialistische hulp. Meer dan drie jaar later gaat het nog steeds goed met haar. Als blijk van vertrouwen en dankbaarheid heeft ze een haas voor ons ge-apporteerd die goed smaakte bij het afgelopen Kerstdiner.

Goodbye Jetse Bakker

Personeelswisselingen komen soms in golven. Ook onze dierenarts Jetse Bakker heeft na zeven jaar trouwe dienst besloten zijn carrière voort te zetten in de gezelschapsdierenpraktijk ‘Mediscent’ in Enschede. Zijn laatste weekenddienst werd voorzien van zijn favoriete patiënt, die met een orthopedische probleem. Kater Guus werd namelijk door zijn baasjes terug gevonden in de berm met een gebroken poot. Het kenmerkt de onverschrokkenheid van Jetse om deze zonderaarzelen op te lijnen voor een operatie. De plaatjes en schroeven die hij had klaargelegd konden in de gereedschapskist blijven. Het scheenbeen van Guus was in te veel kleine stukken gebroken waardoor we moesten uitwijken naar een techniek van pinnen en een ‘buitenboord spalk’. De operatie was spannend, maar geslaagd! Jetse, veel succes met de voortzetting van jouw orthopedische ambities.

Hello buurtpraktijken

In de persoon van Erik Schoemaker hebben we een nieuwe veearts kunnen aannemen. Hij stelt zich voor op onze website en zal per 15februari bij ons in dienst treden. Hij zal de werkzaamheden van Jetse in de buitenpraktijk overnemen. Nieuwe dierenartsen hebben tegenwoordig alleen nog het profiel om óf voor de boerderij óf voor de gezelschapsdieren te werken. Logisch eigenlijk als je bedenkt hoe multidisciplinair een dierenarts moet zijn. Niet alleen voor Trix, maar ook voor een modern melkveebedrijf is het onmogelijk om dat in één persoon te verenigen.

U kunt zich voorstellen dat het voor onze DAP Olst Wijhe een hele uitdaging is om 24/7 de dienstverlening te bieden in het hele spectrum van de diersoorten waar u ons voor nodig heeft

Om die reden zijn wij een samenwerking aangegaan met de buurt praktijken.Dit betekent dat onze veehouders geholpen gaan worden door, naast de leden van ons eigen team, doorde collega’s uit Deventer. Spoedeisende hulp voor de gezelschapsdieren zal óf door en op de locatie van respectievelijk de DAP Olst Wijhe of DGC Midden Salland in Raalte worden verleend.

Voor mij persoonlijk betekent dit een einde aan de tijd dat ik bij nacht en ontij oproepbaar was voor zieke en barende koeien. Ondanks de incourante tijden deed ik het met liefde. Ik bedank de veehouders voor de samenwerking en het vertrouwen. Ik blijf in Olst, maar nu volledig toegewijd aan de gezelschapsdieren.

Hello Goodbye.

Diederick Karthaus

Katten vormen al lang een bron van inspiratie. Ze spelen een hoofdrol in sprookjes en films. Je kunt er boeken vol over schrijven. Hier is het verhaal van Snoet. Hoe uniek een individueel dier ook is, het kan zo maar zijn dat je als kat voor ‘iemand anders’ wordt aangezien. Het was een woensdag in april dat Snoet, een zwarte poes, bij ons werd binnen gebracht. Naar verluidt aangereden op de dijk, een slepend, gebroken, achterpootje tot gevolg… Het dier zou nog maar net in het bezit zijn van de mensen die er mee kwamen. Ze beschreven een wat angstige zwarte kater, Rex, die nog maar net uit het asiel was herplaatst bij hen. Daar kwam bij dat het budget voor dieren bij deze familie leeg was. In de week voorafgaand aan dit bezoek had de hond een dure operatie moeten ondergaan. Dus Rex trof letterlijk de hond in de lege spaarpot…

Identiteitscrisis

Dus zo werd de zwarte, aangereden, kat eerst maar eens liefdevol opgevangen en verzorgd. Daarna zouden we een plan van aanpak uitrollen binnen de (on)mogelijkheden die er waren. Wat daarbij opviel, was dat deze zwarte kat helemaal niet zo schichtig was als dat de eigenaar deed voorkomen. Daar kwam ook nog een gender issue bij: Rex bleek helemaal geen kater, maar een poes! Kortom; was Rex wel Rex? De chip die werd uitgelezen verwees naar een adres in Terwolde. Het bijhorende 06 nummer verbond ons met een opgewonden mevrouw aan de andere kant van de lijn. Ze deed verslag van het feit dat ze haar zwarte ‘Snoet’ al maanden kwijt was. Ze was verrukt om te horen dat ze blijkbaar nog in leven was en in veilige handen! Een voor ons nog onbekende vrouw spoedde zich naar de praktijk. Ze bleek een nieuwkomer te zijn in Olst Wijhe.  Gniffelend vertelde ze hoe Snoet aan haar bijnaam ‘de slet van Terwolde’ was gekomen: Ze ging immers altijd aan de boemel. Ze had wel eens vaker een behoorlijk blokje om gelopen vooraleer ze -al dan niet zwanger- weer thuis kwam. Hoe het ook zij, door de gebroken achterpoot was het –letterlijk- nog geen gelopen race!

Van A naar Beter

 We voorzagen haar poot van een plaatje en wat schroeven en alles wees erop dat Snoet weer op de been zou komen. Tot de dag dat de hechtingen verwijderd moesten worden. Een aantal schroeven  hadden hun grip verloren in het bot en de constructie was los komen te zitten. Het werd tijd voor plan B: Een werkje met pinnen en ‘uithardende putty’. Na lange weken van kooirust, werden de pinnen uit haar pootje verwijderd en kreeg Snoet haar vrijheid eindelijk weer terug. Of ze haar reputatie als ‘slet van…’ weer waarmaakt, moet nog blijken. Wellicht wordt het tijd voor een iets minder shockerende bijnaam. Toen ik haar immers als ‘de slet uit Terwolde’ uit de wachtkamer opriep om naar de spreekkamer te komen, wist haar baasje niet waar ze moest kijken. Ik zag hoe ze even twijfelde om überhaupt in beweging te komen.

Diederick Karthaus

“… If you’re going through hell, just keep going….” Het zijn woorden van Winston Churchill die door mijn hoofd gaan als ik met mijn mond open onder de tandarts lig. Het zijn barre tijden en blijkbaar ga ik tandenknarsend door het leven. Eerder kreeg ik een anti knars beugel voor de nacht die niet zou misstaan bij een concours hippique. Nu is het tijd voor zwaarder geschut. Een laag composiet als extra beton vloer wordt op mijn kiezen aangebracht en zo kan ik weer even verder.

Niet gek dat mijn gedachten terug gingen naar “Jaws”, de kat die we met behulp van composiet de kiezen van boven en onderkaak aan elkaar plakten. Zodoende konden de breuken erin helen en kreeg Jaws enige tijd later een doorstart bij een adoptiegezin.

Kiezen op elkaar

“Even volhouden, kiezen op elkaar”. Dat was ook het credo voor poes Edje. Ook zij kopte waarschijnlijk een auto. Bloed uit de neus, een dichtzittend oog en een gebroken onderkaak tot gevolg. Dankzij onze ervaring met Jaws en een tussentijdse training in het repareren van multi orthopedisch trauma, kon ook Edje worden gerepareerd. Edje zit nu in haar derde en laatste week van haar intelligente jaw lockdown. Elke dag krijgt ze vloeibare voeding die haar baasjes in de voedingssonde naar binnen kunnen duwen. Edje heeft toegewijde baasjes!

Even volhouden

Op weg naar huis hoor ik de nieuwslezer: “De ophokplicht voor pluimvee wordt ingetrokken. De kippen mogen weer naar buiten”. Jaloers op een kip hoeven we niet te zijn bedenk ik me. Ze worden vooral opgehokt en desnoods geruimd als de influenza die ze onder de leden hebben gaat sjansen met een influenza die voor ons gevaarlijk is. Op een nieuwe Spaanse influenza griep zitten we niet te wachten terwijl we corona proberen in te dammen. Terug naar Churchill, 75 jaar na de bevrijding. “… It is not enough that we do our best; sometimes we must do what is required…”. Ik lees een bord aan de weg. 1,5 meter. Hou vol!

Ik zeg: kiezen op elkaar!

Aangereden kat

Maandag morgen, de eerste patiënt is al aanwezig. In de weekenddienst is een kat opgenomen die naar alle waarschijnlijkheid de bumper van een auto van te dichtbij heeft gezien: Hij maakt een snuivend geluid, bloedresten komen uit zijn neus en bek. Het licht is waarschijnlijk even uit z’n ogen geslagen getuige de bloeduitstortingen rondom zijn oog. De dierenambulance heeft hem opgepikt en bij ons afgeleverd. Zijn kaarten zijn niet zo goed geschud: Immers het gaat hier om een anonieme, niet gecastreerde, jonge kater. Zonder ID chip, maar wel met een serieus koptrauma, te weten: Een gebroken kies in een gebroken bovenkaak en minstens een forse hersenschudding. De foto’s die op Facebook van hem rond gaan, leveren geen match op met de vermiste huiskatten van dat moment. Over wat er moet gebeuren om de zwerfkattenproblematiek te verkleinen zijn de meningen verdeeld. Een discussie die zich aan je opdringt terwijl je je inspant voor een individueel levend wezen… Als dierenarts maak je naast de inschatting van wat er moet gebeuren met de patiënt, ook een inschatting van de doorstart mogelijkheden van een kat en de kosten die daar mee gemoeid zijn. Dit katertje blijkt ondanks zijn verwilderde voorkomen een ‘zinnig diertje’. Geen blazende Hell’s angel, maar een aanhalig dier dat de verpleging goed verdraagt. Het is alsof hij zich er van bewust is dat hij zich niet alleen van zijn gehavende, maar ook van zijn beste kant moet laten zien. Door de vlooien heen zien we het charme offensief van het katje. We belonen hem met een naam: Vanaf nu heet hij ‘Jaws’.

…en de cliffhanger

Na overleg met de dierenbescherming en het dierenasiel Zwolle besluiten we om de handen ineen te slaan en schuiven de kosten van de voorgenomen behandeling grotendeels onder het PR budget, het dierenasiel staat garant voor de rest. Na het bestuderen van het gebit en de röntgen foto’s van de bovenkaak komt het plan om de tanden en kiezen van boven en onderkaak aan elkaar vast te zetten met composiet. U weet wel, het spul waar de tandarts de gaatjes mee vult. Zo krijgt de gebroken kaak rust en kan helen. Om de kat de komende tijd wel te kunnen voeden hebben we bij Jaws een voedingssonde aangelegd die via de hals in de slokdarm komt. We zijn nu een paar weken verder en het herstel gaat voorspoedig. Inmiddels ben ik de tel kwijt geraakt hoeveel vervolg delen de Steven Spielberg film heeft gekregen na de eerste release in 1975. Het zou me niet verbazen als het er tenminste zeven zijn. Een kat heeft immers ook zeven levens. De story of Jaws continues…

Diederick Karthaus

anonieme vondeling

voedingssonde geplaatst

etsen

primen/bonden

composiet UV uitharden

boven- aan onderkaak gefixeerd

happy Jaws

Coco koos in de zomer van 2019 voor een zwerfvakantie.

Gelukkig wist ze na twee maanden de weg naar huis weer terug te vinden.

Eenmaal thuis viel op dat ze zwaar ademde: tijd voor een bezoekje aan de DAP. Het röntgenbeeld van de longen was nog al verontrustend, ook al kon er niet direct een diagnose op geplakt worden.

Een kuur antibioticum kon haar niet genezen. Tijd om -ondanks een al gegeven ontworm pil- het onderzoek toe te spitsen op de aanwezigheid van longworm. Katten kunnen zich daar mee besmetten bij het opeten van een tal aan prooidiertjes.

Vandaag bleek er inderdaad sprake te zijn van een longworm infectie. Dit kan bewezen worden door het vinden van larfjes in de ontlasting. Ze zakken naar de bodem van dit cocktail glas:

Proost Coco!

longworm larve te zien onder de microscoop