Kroniek van een gebroken poot
Katten vormen al lang een bron van inspiratie. Ze spelen een hoofdrol in sprookjes en films. Je kunt er boeken vol over schrijven. Hier is het verhaal van Snoet. Hoe uniek een individueel dier ook is, het kan zo maar zijn dat je als kat voor ‘iemand anders’ wordt aangezien. Het was een woensdag in april dat Snoet, een zwarte poes, bij ons werd binnen gebracht. Naar verluidt aangereden op de dijk, een slepend, gebroken, achterpootje tot gevolg… Het dier zou nog maar net in het bezit zijn van de mensen die er mee kwamen. Ze beschreven een wat angstige zwarte kater, Rex, die nog maar net uit het asiel was herplaatst bij hen. Daar kwam bij dat het budget voor dieren bij deze familie leeg was. In de week voorafgaand aan dit bezoek had de hond een dure operatie moeten ondergaan. Dus Rex trof letterlijk de hond in de lege spaarpot…
Identiteitscrisis
Dus zo werd de zwarte, aangereden, kat eerst maar eens liefdevol opgevangen en verzorgd. Daarna zouden we een plan van aanpak uitrollen binnen de (on)mogelijkheden die er waren. Wat daarbij opviel, was dat deze zwarte kat helemaal niet zo schichtig was als dat de eigenaar deed voorkomen. Daar kwam ook nog een gender issue bij: Rex bleek helemaal geen kater, maar een poes! Kortom; was Rex wel Rex? De chip die werd uitgelezen verwees naar een adres in Terwolde. Het bijhorende 06 nummer verbond ons met een opgewonden mevrouw aan de andere kant van de lijn. Ze deed verslag van het feit dat ze haar zwarte ‘Snoet’ al maanden kwijt was. Ze was verrukt om te horen dat ze blijkbaar nog in leven was en in veilige handen! Een voor ons nog onbekende vrouw spoedde zich naar de praktijk. Ze bleek een nieuwkomer te zijn in Olst Wijhe. Gniffelend vertelde ze hoe Snoet aan haar bijnaam ‘de slet van Terwolde’ was gekomen: Ze ging immers altijd aan de boemel. Ze had wel eens vaker een behoorlijk blokje om gelopen vooraleer ze -al dan niet zwanger- weer thuis kwam. Hoe het ook zij, door de gebroken achterpoot was het –letterlijk- nog geen gelopen race!
Van A naar Beter
We voorzagen haar poot van een plaatje en wat schroeven en alles wees erop dat Snoet weer op de been zou komen. Tot de dag dat de hechtingen verwijderd moesten worden. Een aantal schroeven hadden hun grip verloren in het bot en de constructie was los komen te zitten. Het werd tijd voor plan B: Een werkje met pinnen en ‘uithardende putty’. Na lange weken van kooirust, werden de pinnen uit haar pootje verwijderd en kreeg Snoet haar vrijheid eindelijk weer terug. Of ze haar reputatie als ‘slet van…’ weer waarmaakt, moet nog blijken. Wellicht wordt het tijd voor een iets minder shockerende bijnaam. Toen ik haar immers als ‘de slet uit Terwolde’ uit de wachtkamer opriep om naar de spreekkamer te komen, wist haar baasje niet waar ze moest kijken. Ik zag hoe ze even twijfelde om überhaupt in beweging te komen.
Diederick Karthaus