Bubs Holding

Dat een huisdier een eigen insta account of Facebook pagina heeft is eigenlijk al best ingeburgerd. Huisdieren op een voetstuk. Maar huisdieren die een holding hebben zijn pas echt next level. De cocker spaniël Bubbel is er zo eentje. Het dier is de lieveling van de vele mensen om haar heen. Een dame op leeftijd. Ze werd gepresenteerd op de praktijk. Behoedzaam keek ze de ruimte in, bewust van het gevaar dat dierenartsen vertegenwoordigen. Haar baasjes maakten zich zorgen over een terugkerende melkkliertumor in haar lies. Elders was ze er al een paar keer aan  geopereerd, maar het kwam steeds terug. De vraag was of ik er nog eens met een frisse blik naar wilde kijken en kon beoordelen of er niet nog één laatste poging ondernomen kon worden om de plek onder handen te nemen. Continu zat ze te likken aan een zwerende bult. En zo werd ze op tafel getild zodat ik haar kwetsbaarheden kon bekijken. Een soort drakenei had zich tot dicht bij haar geslachtsdelen genesteld…

winstwaarschuwing

Opnieuw opereren… Daar moet je niet te licht over denken. Vaak krijg je maar één goede kans om met chirurgie een slag te slaan. Zijn er na die tijd uitzaaiingen dan loop je meestal achter de feiten aan. Daar komt bij dat je bij (opnieuw) ruim weghalen nog wel eens wat huid te kort komt dat je ergens anders vandaan moet halen. Een uitdaging waar ik even over moest nadenken om uiteindelijk de baas van Bubs holding uit te leggen dat ik het wel wilde doen, maar met een duidelijke winstwaarschuwing. Complicaties liggen op de loer en het is onduidelijk hoeveel probleemloze tijd je erbij krijgt van een palliatieve operatie.

De bobbel van Bubbel

Met het frisse gemoed dat een nieuw kalenderjaar met zich meebrengt stonden Bubbel en zijn baasje voor me. Beiden zichtbaar gespannen waar de man woorden aan gaf, terwijl Bubbel zo ver mogelijk in hem kroop. “Ik snap dat en ik kan het ook niet kleiner voor je maken”, was mijn antwoord. Een bijzonder moment. Het draagt namelijk niet bij om te zeggen dat ik het zelf ook wel spannend vind. Het is de soort ‘gezonde spanning’ van samen op reis gaan. Ik voelde me even geen dierenarts maar een tourguide met zijn checklist: ‘Wie zijn mijn reisgenoten, zijn ze fit voor de reis en wat gaat deze eigenlijk kosten, zijn er onvoorziene omstandigheden te bedenken die deze kunnen beïnvloeden of waardoor we onze bestemming misschien niet halen? Met andere woorden, wat is de route en welke hobbels en bobbels, zitten er in de weg van A naar Beter? In ieder geval de bobbel van Bubbel.

Veertig hechtingen in een huidflap verder ging Bub s middags weer mee naar huis. Als een geslagen hond. De weg naar herstel werd gekenmerkt door de weeïge lucht van wondvocht en kierende naden in een grommende en zich verzettende hond. Niet ideaal voor een delicaat naaiwerkje. Het werd door ons beantwoord met tranquilizers en de best mogelijke wondverzorging die we met elkaar konden bedenken. Groot was de voldoening toen Bubbel een mooi geheelde wond kwam showen op de laatste controle. De complimenten aan de baasjes voor hun toewijding werd niet lang daarna beantwoord met een magnum fles champagne. Het baasje toonde mij trots dat hij deze had afgerekend met de bankpas van Bubs Holding…

Diederick Karthaus

Het was tijdens een potje Poker dat ik plots een gedachte had die ik niet voor mezelf wilde houden. Niet dat ik beschikte over hele bijzondere kaarten. ‘One pair’ is nog niet bepaald om over naar huis te schrijven. Maar bij het wachten op ‘three of a kind’ bekroop me het gevoel dat een speling van het lot niet alleen bepaalt of je winnende kaarten hebt, maar ook welke klussen je te wachten staan als dierenarts. Heb je één specifieke diagnose gesteld, dan kun je er op wachten dat zich nog zo’n geval (one pair) en misschien nóg één aandient (three of a kind).

Je zou kunnen bedenken dat je gedachten al bij voorbaat een bepaalde kant op gaan. Gestuurd door waar je je recent op hebt gericht. Bijvoorbeeld: “denk aan rode auto’s” en je ziet ze ineens overal. In het Engels heet dat ‘biased perception’: Je richt je denken. Maar gaat dat ook op voor gebroken poten? Die zijn er, of zijn er niet. Toch?

Eerst komt Mies. Jong en onbevangen. Een bungelende achterpoot en een slappe staart laten weinig te raden over. De boel is stuk. Dit moeten we fixen! Maar meteen aan de slag kunnen we niet.  Heb je een verlamde staart, kun je dan wel plassen en poepen? In afwachting of Mies dat kan, moet ook de eigenaar nog een horde nemen: Orthopedische operaties zijn vaak duur. Een fractuur eindigt vaak in een factuur. Eéntje met drie nullen… 

Voodoo

Het geluk is met Mies. Ze heeft zichzelf naar een startbrevet geplast en gepoept en er is een akkoord over de betaling. Wij hebben ondertussen onze strategie bepaald in de uitvoering van de operatie. Omdat de breuk zich niet leent voor een plaatje met schroeven, zoeken we ons heil  in het zetten van allerlei pennen. Mies lijkt wel een Voodoo pop als ze na de operatie is voorzien van een buitenboord constructie om haar achterpoot. Een ‘externe fixatie’. Na een moeilijke periode van acht weken huisarrest bereikt Mies de finale. Eenmaal haar poot bevrijd van de metalen constructie is ze weer genezen. Ze is one of a kind!

One pair

Na Mies kwam Missy! What’s in the name? Ze deed niet onder voor Mies met een bungelende voorpoot. Toedracht onbekend, maar met een gebroken onderarm konden we direct ter zake komen. Technisch gezien een ‘mooie breuk’ waar een plaatje met schroeven passen. Missy is weer snel op de been.

Three of a kind

En nu was het waarschijnlijk beter geweest als ik een Amber alert had uitgestuurd. Voor poes ‘Schildpad’. Kortdurend vermist, maar thuisgekomen met complexe breuken van beide achterpoten. Er zijn grenzen. Voor de eigenaar (1600 euro per poot). Voor ons. Het afbreukrisico door complicaties was behoorlijk groot. Voor Schildpad. De impact van een aanrijding was meer dan ze aankon en ze overleed. Het vooruitzicht dat ze na zware operaties gewoon weer de weg zou oversteken was een te grote gok in het pokerspel dat het leven soms is. Het lot heeft haar daarvoor behoed…

Diederick Karthaus