“… If you’re going through hell, just keep going….” Het zijn woorden van Winston Churchill die door mijn hoofd gaan als ik met mijn mond open onder de tandarts lig. Het zijn barre tijden en blijkbaar ga ik tandenknarsend door het leven. Eerder kreeg ik een anti knars beugel voor de nacht die niet zou misstaan bij een concours hippique. Nu is het tijd voor zwaarder geschut. Een laag composiet als extra beton vloer wordt op mijn kiezen aangebracht en zo kan ik weer even verder.

Niet gek dat mijn gedachten terug gingen naar “Jaws”, de kat die we met behulp van composiet de kiezen van boven en onderkaak aan elkaar plakten. Zodoende konden de breuken erin helen en kreeg Jaws enige tijd later een doorstart bij een adoptiegezin.

Kiezen op elkaar

“Even volhouden, kiezen op elkaar”. Dat was ook het credo voor poes Edje. Ook zij kopte waarschijnlijk een auto. Bloed uit de neus, een dichtzittend oog en een gebroken onderkaak tot gevolg. Dankzij onze ervaring met Jaws en een tussentijdse training in het repareren van multi orthopedisch trauma, kon ook Edje worden gerepareerd. Edje zit nu in haar derde en laatste week van haar intelligente jaw lockdown. Elke dag krijgt ze vloeibare voeding die haar baasjes in de voedingssonde naar binnen kunnen duwen. Edje heeft toegewijde baasjes!

Even volhouden

Op weg naar huis hoor ik de nieuwslezer: “De ophokplicht voor pluimvee wordt ingetrokken. De kippen mogen weer naar buiten”. Jaloers op een kip hoeven we niet te zijn bedenk ik me. Ze worden vooral opgehokt en desnoods geruimd als de influenza die ze onder de leden hebben gaat sjansen met een influenza die voor ons gevaarlijk is. Op een nieuwe Spaanse influenza griep zitten we niet te wachten terwijl we corona proberen in te dammen. Terug naar Churchill, 75 jaar na de bevrijding. “… It is not enough that we do our best; sometimes we must do what is required…”. Ik lees een bord aan de weg. 1,5 meter. Hou vol!

Ik zeg: kiezen op elkaar!

Aangereden kat

Maandag morgen, de eerste patiënt is al aanwezig. In de weekenddienst is een kat opgenomen die naar alle waarschijnlijkheid de bumper van een auto van te dichtbij heeft gezien: Hij maakt een snuivend geluid, bloedresten komen uit zijn neus en bek. Het licht is waarschijnlijk even uit z’n ogen geslagen getuige de bloeduitstortingen rondom zijn oog. De dierenambulance heeft hem opgepikt en bij ons afgeleverd. Zijn kaarten zijn niet zo goed geschud: Immers het gaat hier om een anonieme, niet gecastreerde, jonge kater. Zonder ID chip, maar wel met een serieus koptrauma, te weten: Een gebroken kies in een gebroken bovenkaak en minstens een forse hersenschudding. De foto’s die op Facebook van hem rond gaan, leveren geen match op met de vermiste huiskatten van dat moment. Over wat er moet gebeuren om de zwerfkattenproblematiek te verkleinen zijn de meningen verdeeld. Een discussie die zich aan je opdringt terwijl je je inspant voor een individueel levend wezen… Als dierenarts maak je naast de inschatting van wat er moet gebeuren met de patiënt, ook een inschatting van de doorstart mogelijkheden van een kat en de kosten die daar mee gemoeid zijn. Dit katertje blijkt ondanks zijn verwilderde voorkomen een ‘zinnig diertje’. Geen blazende Hell’s angel, maar een aanhalig dier dat de verpleging goed verdraagt. Het is alsof hij zich er van bewust is dat hij zich niet alleen van zijn gehavende, maar ook van zijn beste kant moet laten zien. Door de vlooien heen zien we het charme offensief van het katje. We belonen hem met een naam: Vanaf nu heet hij ‘Jaws’.

…en de cliffhanger

Na overleg met de dierenbescherming en het dierenasiel Zwolle besluiten we om de handen ineen te slaan en schuiven de kosten van de voorgenomen behandeling grotendeels onder het PR budget, het dierenasiel staat garant voor de rest. Na het bestuderen van het gebit en de röntgen foto’s van de bovenkaak komt het plan om de tanden en kiezen van boven en onderkaak aan elkaar vast te zetten met composiet. U weet wel, het spul waar de tandarts de gaatjes mee vult. Zo krijgt de gebroken kaak rust en kan helen. Om de kat de komende tijd wel te kunnen voeden hebben we bij Jaws een voedingssonde aangelegd die via de hals in de slokdarm komt. We zijn nu een paar weken verder en het herstel gaat voorspoedig. Inmiddels ben ik de tel kwijt geraakt hoeveel vervolg delen de Steven Spielberg film heeft gekregen na de eerste release in 1975. Het zou me niet verbazen als het er tenminste zeven zijn. Een kat heeft immers ook zeven levens. De story of Jaws continues…

Diederick Karthaus

anonieme vondeling

voedingssonde geplaatst

etsen

primen/bonden

composiet UV uitharden

boven- aan onderkaak gefixeerd

happy Jaws

Coco koos in de zomer van 2019 voor een zwerfvakantie.

Gelukkig wist ze na twee maanden de weg naar huis weer terug te vinden.

Eenmaal thuis viel op dat ze zwaar ademde: tijd voor een bezoekje aan de DAP. Het röntgenbeeld van de longen was nog al verontrustend, ook al kon er niet direct een diagnose op geplakt worden.

Een kuur antibioticum kon haar niet genezen. Tijd om -ondanks een al gegeven ontworm pil- het onderzoek toe te spitsen op de aanwezigheid van longworm. Katten kunnen zich daar mee besmetten bij het opeten van een tal aan prooidiertjes.

Vandaag bleek er inderdaad sprake te zijn van een longworm infectie. Dit kan bewezen worden door het vinden van larfjes in de ontlasting. Ze zakken naar de bodem van dit cocktail glas:

Proost Coco!

longworm larve te zien onder de microscoop

Katten vormen al lang een bron van inspiratie. Ze spelen een hoofdrol in sprookjes en films. Je kunt er boeken vol over schrijven. Hier is het verhaal van Snoet. Hoe uniek een individueel dier ook is, het kan zo maar zijn dat je als kat voor ‘iemand anders’ wordt aangezien. Het was een woensdag in april dat Snoet, een zwarte poes, bij ons werd binnen gebracht. Naar verluidt aangereden op de dijk, een slepend, gebroken, achterpootje tot gevolg… Het dier zou nog maar net in het bezit zijn van de mensen die er mee kwamen. Ze beschreven een wat angstige zwarte kater, Rex, die nog maar net uit het asiel was herplaatst bij hen. Daar kwam bij dat het budget voor dieren bij deze familie leeg was. In de week voorafgaand aan dit bezoek had de hond een dure operatie moeten ondergaan. Dus Rex trof letterlijk de hond in de lege spaarpot…

Identiteitscrisis

Dus zo werd de zwarte, aangereden, kat eerst maar eens liefdevol opgevangen en verzorgd. Daarna zouden we een plan van aanpak uitrollen binnen de (on)mogelijkheden die er waren. Wat daarbij opviel, was dat deze zwarte kat helemaal niet zo schichtig was als dat de eigenaar deed voorkomen. Daar kwam ook nog een gender issue bij: Rex bleek helemaal geen kater, maar een poes! Kortom; was Rex wel Rex? De chip die werd uitgelezen verwees naar een adres in Terwolde. Het bijhorende 06 nummer verbond ons met een opgewonden mevrouw aan de andere kant van de lijn. Ze deed verslag van het feit dat ze haar zwarte ‘Snoet’ al maanden kwijt was. Ze was verrukt om te horen dat ze blijkbaar nog in leven was en in veilige handen! Een voor ons nog onbekende vrouw spoedde zich naar de praktijk. Ze bleek een nieuwkomer te zijn in Olst Wijhe.  Gniffelend vertelde ze hoe Snoet aan haar bijnaam ‘de slet van Terwolde’ was gekomen: Ze ging immers altijd aan de boemel. Ze had wel eens vaker een behoorlijk blokje om gelopen vooraleer ze -al dan niet zwanger- weer thuis kwam. Hoe het ook zij, door de gebroken achterpoot was het –letterlijk- nog geen gelopen race!

Van A naar Beter

Plan A

Probleem; plaat komt los

Plan B

Snoet met een ‘buitenboord’ constructie rechter achterpoot

We voorzagen haar poot van een plaatje en wat schroeven en alles wees erop dat Snoet weer op de been zou komen. Tot de dag dat de hechtingen verwijderd moesten worden. Een aantal schroeven  hadden hun grip verloren in het bot en de constructie was los komen te zitten. Het werd tijd voor plan B: Een werkje met pinnen en ‘uithardende putty’. Na lange weken van kooirust,werden de pinnen uit haar pootje verwijderd en kreeg Snoet haar vrijheid eindelijk weer terug. Of ze haar reputatie als ‘slet van…’ weer waarmaakt, moet nog blijken. Wellicht wordt het tijd voor een iets minder shockerende bijnaam. Toen ik haar immers als ‘de slet uit Terwolde’ uit de wachtkamer opriep om naar de spreekkamer te komen, wist haar baasje niet waar ze moest kijken. Ik zag hoe ze even twijfelde om überhaupt in beweging te komen.

Happy end

Diederick Karthaus